empati kurmaya çalışarak bir kadının ağzından günlük yaşantısını anlatmaya çabalayacağım.
önce sabah namazına kalkarım, huşu içerisinde namazımı kılarım. işimin yarattığı yoğunluktan dolayı evvelki günden kalan zihin yorgunluğumu atmaya çalışırım. işime koyulmak için şeyhülislamın verdiği fetvaları dikkatle okurum, bu çok önemli bir husus ve işimin gereğidir. gündelik hayatımın içinde çok neşeli ve keyifli vakit geçirdiğim söylenemez. insanlar tarafından saygı gören bir mesleği icra ederim. günün orta demlerinde ilk davam önüme gelir, ve tüm kişiselliğimi bir tarafa bırakırım, burada bana tanınan, adaleti sağlama yetkisine dayanaraktan en adil kararı vermeye çalışırım. sıradan bir günün içerisinde buna benzer bir kaç dava yöneterek günü bitiririm. tahmin edebileceğiniz gibi işimin zor yönleri ağır basar, sürekli bir ciddiyet hali ailemle kuracağım samimiyetin önüne bile geçer. buna mani olamamak beni üzer. bazen evdekileri bile yargıladığım olur, uykumda idam kararları falan veriyomuşum karım söyledi. her neyse adalet benim için her şey; adalet kalp ben.
saygılarımla, osmanlı kadısı: mehmet oğlu cüneyd efendi
--- spoiler ---
"...ya da kendileri yüzme bilmedikleri halde, boğulan birinin arkasından köprüden atlayan insanların durumuna benzetilebilir belki yaptıklarım?"
--- spoiler ---
1
+
-entiri.verilen_downvote
stefan zweig'in eserlerinden biri. okurken kadının yaşadığı pişmanlığı net bir şekilde hissettim. güzel kitap, okumak lazım